Nevşehir Hacı Bektaş törenlerinde Bekir Bozdağ’a yapılan saldırı kabul edilebilir değildir. Başbakan Yardımcısı, söz konusu törene davet edilmişse görüşlerini açıklamasına da imkan tanınmalıdır. Elbette dinleyenlerin de fiili şiddete başvurmadan tepkilerini gösterme  ve protestolarını  ortaya koyma hakkı unutulmamalıdır.

Asıl tartışma ihtiyacı duyduğumuz nokta saldırı sonrasında işleyen süreçtir. Belediyede işten çıkarıldığı için Bozdağ’a saldıran kişi dolayısı ile ilçe emniyet müdürü, koruma şube müdürü, grup amiri ve  iki polis açığa alındı. Soruşturmanın sağlıklı yürümesi için buna ihtiyaç duyuluyorsa söylenecek çok şey olamaz. Ancak bu tablo ister istemez bazı karşılaştırmalar yapmayı zorunlu kılıyor. Gezi eylemlerinde hayatını kaybeden göstericilerle ilgili soruşturmada böyle bir ihtiyacın duyulmamış olması, toplumun devlete karşı taşıdığı duyguların da temelini oluşturmaktadır.Suç isnat edilen fiillerin ağırlığı açısından bir karşılaştırma yapıldığında birinde ölüm söz konusudur.

 O halde eylemlerin ortaya çıkarttığı telafisi imkansız sonuçlarla söz konusu  soruşturma işlemindeki  bu ters orantının sebebi, mağdurun kimliğinden başka ne olabilir ? Saldırıya uğrayan tanınan ve güçlü bir kişi ise suçun failleri için farklı dozda bir muamele, aksine mağdur potansiyel düşman konumunda ise tam tersi bir muamele söz konusudur.

Yasa önünde eşitlik ilkesi tam bu durumu ifade eder.  Açık ve tanımlanmış haklar açısından bu kadar eşitsizlik eksenli bir yapının hiçbir gerekçe ile savunulması mümkün değildir. Bu eşitlik dışı durum için eleştiri yaparken bazıları gibi soruyu tersinden sormamalıyız. Sorulması gereken,  Bozdağ’a yönelik saldırıda ilgili kamu görevlilerinin  müteselsil olarak neden açığa alındığı değildir. Sorulması gereken sokak gösterilerinde hayatını kaybedenlerle ilgili soruşturmalarda  sorumlular için neden aynı hassasiyetin sergilenmediğidir. Yani  haksızlıkta, hukuksuzlukta eşitlik değil, adalete erişimde eşitliktir savunulması gereken.

Madem bize yok onlara da olmasın yaklaşımı, bu ülkede toplumsal kıskançlığın hepimizi özgürlükler açısından daha geriye götüren nedenidir.

Bazılarının özgürlüklerinin, onurunun, canının daha kıymetli  ve savunulmaya değer görüldüğü bir ülkede barış ve güven ortamının sağlanması mümkün değildir. Bu güvensizliğin pekişmesinde toplumsal yada ideolojik önyargılardan daha belirleyici olan gücü elinde bulundurmaktan kaynaklı pozisyon almaktır. Adaletsizlik denilen ve toplumların çözülüşünü hazırlayan temel  dinamik  ise tam budur.