Hayır, tanıdığım Ali Nesin ve Ahmet Nesin’den, tanımadığım Oya Nesin ve Ateş Nesin’den söz etmiyorum. 

“Aziz Nesin’in çocukları” dendiğinde benim aklıma Trakya’da, Çatalca’nın yakınında bir dere yatağının kıyısında, daha yaklaşırken cıvıltıları kulağınızda yankılanan “çocuklar” gelir. 
Bugününü değil, neredeyse ilk gününü bildiğim bir... Bir... 
Haydi gel uygun kelimeyi bul bakalım gazeteci!.. 
Çocuk yuvası? I-ıhh... 
Çocuk barınağı? Hiç değil... 
Bir hayır hasenat yeri... Asla... 
Peki ne? 
“Bir yaşlı, bir koca, bir ulu, bir ünlü yazarın gerçekleşmiş düşü” desem? 
Belki...

***

Kitaplarının gelirinden başka hiçbir geliri, malı mülkü, varlığı varsıllığı olmayan Aziz Nesin, kendi zorlu çocukluk yaşamından miras çoğu acı, azı tatlı anılarından bir düş süzdü. Kimsesiz kalmış ya da ana babası pek yoksul küçük çocuklar için bir yuva düşü... 
Çatalca yakınlarında cılız bir derenin kıyısında 10 dönümden biraz büyük bir tarla satın aldı. Dere kıyısına çadır kurdu. İçine bir yer döşeği, bir masa, bir tahta iskemle, bir de lüks lambası koydu. 
Tan Oral’ın sadece çok iyi bir karikatürist değil aynı zamanda diplomalı bir mimar olduğunu biliyordu. Tan Oral’ı çağırdı, “düşü”nü anlattı. 
“Mimar” Tan Oral kolları sıvadı. Galiba iki buçuk katlı bir ev çizdi. Tan çizdi, Aziz Nesin bozdu, Tan bozulanı onardı, Aziz Nesin bir başka yerini bozdu. Tan Oral yeniden düzeltti.

***

Haydi biraz övüneyim. 
Tam o aşamada Aydın Engin adlı bir haberci, o dere kıyısında, o çadırın içinde kısa pantolonu, atlet fanilası ile oturmuş, Tan Oral’ın çizdiği mimari projeyi yine bozacağı krokilerle boğuşan Aziz Nesin’i buldu. Çadırın içinde aman vermez sivrisineklerle birlikte boğuşarak bir röportaj başladı. Haberci o dönemde bir gazetede değil bir haber ajansında çalışıyordu. Röportajı Hürriyet gazetesine sundu ve birinci sayfadan hem de fotoğraflı yayımlandı. 
Sonunda inşaat başladı. Haberci yine gitti, bu kez yaz günü temel kazan, harç taşıyan işçilerle bir röportaj daha yaptı. Röportaj o zamanki Vatan gazetesinde (işe bakın siz) yine birinci sayfadan fotoğrafları ile yayımlandı. 
Sonunda inşaat bitti. Ardından o cılız derenin kıyısında çocuk kahkahaları, kuş cıvıltılarıyla yarışmaya başladı. Bu kez Alman televizyonu için röportaj yapmak üzere haberci yine oraya gitti. Aziz Nesin “Şiiri duyuyor musun gazeteci” diye sordu. Soruya gerek yoktu. Şiir her yanı sarmıştı. İkisinin de gözleri mi nemlendi ne?

***

Aziz Nesin öteki dünyaya göçene kadar gerçekleştirdiği “düş”ün mutluluğunu tada tada, orada çocuklarıyla yaşadı. Yine kendi deyimiyle “Burada taban demokrasisi var gazeteci” dedi ve ekledi: 
-Alınacak hayvanları, odaların badanasının rengini, bahçeye dikilecek ağaçları çocuklarla birlikte kararlaştırıyoruz. Tam demokrasi. Mesela ağaçları tartışırken gözlerinin içi gülen bir kız ‘Makarna ağacı dikelim’ dedi, güldüm ve ağlamaklı oldum. 
Aziz Nesin aramızdan ayrıldı, oğlu Ali Nesin görevi devraldı. Büyüttü, geliştirdi, en önemlisi bugüne dek yaşattı. 
Bugüne dek... 
Bugün artık Nesin Vakfı’nın şu anki arazisi dar gelmeye başladı. Araziyi genişletmek, çocukların sayısını daha da artırmak gerek. Bitişikte bir satılık arazi var. Orası da alınabilirse Aziz Nesin’in çocukları 22 dönümlük bir alanda koşacak, oynayacak, kuş cıvıltıları ile yarışacak, okula gidecek, sonra liseye, sonra üniversiteye. Tıpkı daha önceki ağabeyleri, ablaları gibi... 
Bunun için 2 milyon TL gerekiyor. 400 bini toplandı bile. Haydi, Aziz Nesin’e selam yollayın. Gücünüzün yettiğince katkı yapın. İster 50 lira, ister 50 bin lira... 
Çok kolay. İş Bankası Parmakkapı Şubesi’nde Nesin Vakfı hesabı var. IBAN numarası: 
TR280006400000110420741176 
Hepsi bu...