Durmadan kafamda dönüp duran, dilimin ucunda “söyle beni, oku beni” diyen bölük pörçük dizeleri elimin tersiyle bir yana itip, o güzelim dizeleri yok sayıp, bir konu (herhangi bir konu) seçip bir Tırmık kotarmak için direnmek niye? 

Bırak bugün de yazı kendini yazdırsın...

***

Aldı Ahmed Arif: 
... 
Dört yanım puşt zulası, 
Dost yüzlü, 
Dost gülücüklü 
Cıgaramdan yanar. 
Alnım öperler, 
Suskun, hayın, çıyansı. 
Dört yanım puşt zulası 
... 
Aldı Nâzım Hikmet: 
... 
Ateşi ve ihaneti gördük 
ve yanan gözlerimizle durduk 
bu dünyanın üzerinde. 
... 
Ateşi ve ihaneti gördük.
Dayandık, 
dayandık her yanda 
... 
Aldı yeniden ve noktayı koydu Ahmed Arif: 
... 
Vurun ulan, 
Vurun, 
Ben kolay ölmem. 
Ocakta küllenmiş közüm, 
Karnımda sözüm var 
Haldan bilene.

***

Bu Tırmık burda biter. 
Anlayan anlar; anlamayan dudak büker...