Nasıl bir ülkede yaşıyoruz? Anlayan varsa, beri gelsin.

Bir gün bakıyorsunuz, onca şahin gitmiş de, yerini güvercinler alıvermiş.

Ne kadar da çok barışsever insanımız varmış? Gazetecimiz, politikacımız, sanatçımız, yazarımız ne kadar da barışsevermiş.

Peki, bu savaşı kim istedi, kim çıkardı. Bu savaş niye çıktı?

Şimdi barış gelince ne olacak? Yaşantımızda barış neyi değiştirecek?

Herkes durduğu yerde dururken, bir sabah kalkacaklar “Yeter artık, hadi yaşadıklarımıza bir sünger çekelim, gel barışalım.” diyecekler; barış da geliverecek. Bu mümkün mü?

Pazarlık masasına oturanlar, kimi temsil edecekler?

Pazarlık masasında neler olacak?

Bir anlaşma olursa, temsil edilenler, bunu gerçekten içlerine sindirebilecekler mi?

Masada konuşulan hayata geçirilebilecek mi? Yoksa gene “Habur’dan” dönülecek mi?

Taraflar barış sonrasındaki yaşantıya ne kadar hazır?

Umut pompalamak kolay, bu umudu pompalayanlar ateşle oynadıklarının farkındalar mı? Bunun gereğini yerine getirmeye hazırlar mı? Bu da fos çıkarsa nasıl bir öfkeye yol açabileceklerini, ülkeyi nasıl bir girdaba sürükleyeceklerinin bilincindeler mi?

Alın size yanıtlanması gereken bir sürü soru?

Sahi, bu barış girişimini başlatan, daha dün kapalı kapılar ardında milletvekillerini “Kürt sorunu” demeyin diye uyaran siyasi iktidarın başı değil mi? Peki şimdi masada Kürt sorununu konuşmayacaklar da ne konuşacaklar?

Peki savaşa yol açan irini görmeye, bu irini deşip yarayı temizlemeye hazır mıyız? Bu irin karşındakine yaşama hakkı tanımayan, karşındakini yok sayan etnik Milliyetçilik değil mi? O bağnaz, o saldırgan Milliyetçiliğiniz ile yüzleşmeye gerçekten hazır mısınız?

Yani şimdi bu hükümet, Kürtlerin siyaset yapmalarının önündeki hukuki ve siyasi her türlü engeli kaldırmaya hazır mı? KCK davasında tutukladıkları binlerce Kürt siyasetçisini serbest bırakmaya, %10 seçim barajını kaldırmaya hazır mı?

İsteyen herkese kendi ana dilinde eğitim alma hakkını tanımaya, kamu yaşamında birden fazla dilin kullanılmasına hazır mısınız?

Bu topraklarda her etnik yapı, her inanış kendi dilini, kültürünü özgürce artık yaşayabilecek, geliştirebilecek mi?

Merkezi yönetim eğitim, bayındırlık, sosyal hizmetler, sağlık alanlarında elinde tuttuğu yetkileri yerel yönetimlere devretmeye hazır mı? Bölge halklarının seçtikleri yerel yöneticilerin bütün bu alanlarda özerk olmasına, özgürce tasarrufta bulunmasına alışabilecek miyiz?

Türkiye Cumhuriyeti gerçekten Türk’üyle Kürt’üyle, Ermeni’si, Süryani’si ile herkesin vatandaşlık bağı ile bağlandığı, hiçbir farklılığın dışlanmadığı ya da ötekileştirilmediği bir ülke olabilecek mi? Her etnik yapı üzerine bir başkasının gölgesi düşmeden kendi gönencini yaşayabilecek mi?

Okullarda okutulan tarih, edebiyat Türklerin olduğu kadar bu topraklarda yaşayan Kürtlerin de, Ermenilerin de, Süryanilerin de; Sünnilerin olduğu kadar Alevilerinde tarihi ve edebiyatı olacak mı? 

Güneydoğu Anadolu KPSS’den en kötü notu alanların devlet memuru olarak atandığı bir bölge olmaktan kurtulacak mı?

Koruculuk sistemini kaldıracak mısınız?

Barış istiyorsunuz, Ne güzel!

Fakat ortaya çıkacak sonuç otuz yıldır süren bu savaşta yaşananların acılarını unutturabilecek bir sonuç olmalı değil mi? Bir çeşit öz eleştiri olmalı, af dileme olmalı.

Bu halkın duygu dünyasında açtığınız irin bağlamış o yaraları, ancak gerçekten demokratik bir dönüşüm, bir yeniden yapılanma ile temizleyebilirsiniz? Buna hazır mısınız?

Amacınız buysa, bu gerçekten bir özür dileme olur. Bu insanların bir hayal kırıklığı daha yaşamaya tahammülleri kalmadı artık. Bunun farkında mısınız?

Köy yakmaların, boşaltmaların da; Diyarbakır cezaevinde, Uludere’de yaşananların da; faili meçhullerin, kayıp gençlerin, bugün aramızda olmayan onca şehidin, gazinin, gencin ölen masum insanın da toplumsal bilinçte açtığı yaralara ancak böyle bir sonuç çare olur.

Sizce vakit geldi mi?

Muhalefeti ile iktidarı ile yazarı ile sanatçısı ile derin devleti ile Türkiye bu barışa gerçekten hazır mı?  İnşallah hazırdır.

İnşallah bu sefer akıl galip gelir de şu şiddet sarmalından kurtuluruz.

Yaşayıp, göreceğiz.