Geçen hafta Brüksel'de 10.'su yapılan Kürt konferansını izleme imkânım oldu. Gazeteci gözüyle ilgimi çeken konferans sırasında söylenenlerden çok, arka planda yaptığım sohbetler ve temaslardı.

Bu sohbetler esnasında şu soruyla sık karşılaştım:

'Hükümetin Kürt sorununa ilişkin stratejisi nedir? Erdoğan ne yapmak istiyor?'

Görüşlerim ve gözlemlerim çerçevesinde yanıt verdim bu soruya, ama ardından aynı soruyu onlara ben sordum:

'Hükümet sizin taleplerinizi karşılamaktan, yani Kürtlerin ve sizin siyasi varlığınızı tanıma ve kurumsal güvence altına alma aşamasından çok uzakta. Bu durumda, sizin stratejiniz nedir?'

Yanıt kısaydı: 'Mecbur bırakma siyasetine devam edeceğiz…'

'Mecbur bırakma siyaseti'nin mantığı açıktır, buna göre, 'Kürtler varlık ve hakları açısından elde ettiklerine, verdikleri mücadeleyle, devleti mecbur bırakarak ulaşmışlardır.'

Buna karşın AK Parti'ye kulak verecek olursanız, resmedilen tablo farklıdır.

AK Parti için ortada bir 'siyasi kopuş' vardır ve bu kopuş kendi iradesinin eseridir.

İnkar politikalarına son verilmesi, faili meçhuller döneminin bitmesi, demokratikleşme, demokratik haklar üzerinden kültürel taleplerin tatmin edilmesi, bölgeye yönelik yoğun bir siyaset ve hizmet mekanizmasının harekete geçirilmesi, Türkiye'nin Kuzey Irak politikasının değişmesi söz konusu kopuşun sonuçlarıdır.

Peki gerçeğin hangi görüntüsü, hangi görüş doğru?

'Doğru' muhtemelen ikisinin arasında bir yerde bulunuyor,

Mücadele, farkına vardırma, sistemi ve toplumu zorlama istikametinde bir vakıadır. Talep olmadan, bu talepler siyasal alana taşınmadan ya da seslendirilmeden, siyasi karar olmaz, sistemin Kürt politikası açısından yaşadığı değişim açıklanamaz. O zaman bu taleplerin dillendirilmesinde altı çizilen mücadelenin rolü olmuştur denebilir.

Ancak mücadele ve talep, tek başına değişimi kuşatmaz.

Nitekim son 10 yıl içinde Türk siyasal sisteminin yaşadığı yeniden yapılanma süreci, demokratikleşme istikametinde köklü reformlar ve bölge dengelerindeki keskin virajlar, 'Kürtlerin mücadelesi'nden özerk bir şekilde oldukça belirleyici bir rol oynamıştır. Bugün Kürt siyasi hareketi PKK dışında sivil ve siyasi ayaklarıyla yaygınlaşabiliyorsa, bir dizi talebi kamusal alanda dile getirebiliyorsa, bunu ülkedeki bu temel hak ve özgürlükler alanının genişlemesine borçludur. Unutmamak gerekir ki, siyasi alan genişlemeden taleplerin ifadesi ve meşruiyeti görünür hale gelemez, siyasi karar mekanizmasına bu meşruiyet çerçevesinde ulaşamaz.

Hal buysa mesele de şudur:

Bir çözüme, bir temasa doğru yol alabilmek için her iki taraf, hükümet ve Kürt siyasi hareketi birbirini kelimenin gerçek anlamıyla görmek durumundadır.

Bir tarafın mecbur bırakma, diğer tarafın Kürt hareketini Kürt sorunundan ayırarak asayiş nesnesi kılma hamlelerinin çözüm istikametinde sonuç vermesi mümkün değildir.

Şunu görmekte fayda var:

Gelinen noktada temel hak ve özgürlüklerin zemini genişlediği oranda Kürt siyasi hareketi kitleselleşmiş, örgütlenme imkanı bulmuş, sivil unsurlarla donanmıştır ve Kürt toplumsal alanında hâkim unsur haline dönüşmüştür. Bugün bu alanda var olan her aktör bu harekete değmekte, siyaset ve mecbur bırakma stratejisi (şiddet) iç içe girmektedir.

Bu tablo, bu değişime ayak uyduramayan, hatta bu değişimini kavrayamayan sistem için, tüm bir Kürt alanı ve tüm Kürt aktörlerini bir asayiş nesnesi haline getirmektedir. Ve bunu otoriterleşme takip etmektedir.

Öte tarafta, silah söz konusu olduğunda, mücadele, çatışma, savaş ve ölüm dizisi üzerine kurulu, siyasi alanı boğan fasit bir daire üretmekte, siyaseti şiddetin vesayeti altına sokmakta, sistemi zorlarken özünde monolitik ve temasa kapalı bir Kürt siyasi alanı üretmektedir.

İki yönlü görüntü budur..

Temas işte bu açıdan önemlidir.

Ve temas önce bu blokajın kırılması demektir..