Kêbus bitti.

Bilinen talimatın Öcalan'dan geldiği..

Söylenen ise MİT'in İmralı'da Öcalan'la üç görüşme yaptığı ve Öcalan'ın 'talimatı'na karşılık, avukatlarla görüşme teminatı verdiği..

Nasıl yapılmış olursa olsun, insani ve siyasi bir felaketin önünün alınmasından ancak memnunluk duyulur.

Ne var ki, 'değerlendirme defteri'ni hemen kapatmak doğru olmaz.

Açık: Örgüt kabul edilemez bir şekilde 'şiddet'i bir kez daha hamle aracı kıldı, insan canını kurşun haline getirdi. Türkiye sol hareketiyle, aydınıyla ne acı ki, bu şiddet oyununun gönüllü lojistik unsuru haline geldi. Ve ne yazık ki 'demokratik okşama'dan uzak duran hükümet şiddete ve şiddetle ve şiddet diliyle karşılık vererek siyasi alanı iyice boğdu.

Ancak tüm bunlar açlık grevlerinin, 'siyasi iktidar' ile 'Kürt Siyasi Hareketi' arasında yaşanan 'büyük bir karşılaşma' olduğu gerçeğini ortadan kaldırmıyor.

Bu karşılaşma, Kürt Siyasi Hareketi'nin 'mutlak hamle üstünlüğü'yle bitmiştir. Ya da şöyle denebilir:

Bu karşılaşmayla Kürt Siyasi Hareketi 'hamle üstünlüğü serisinde en üst nokta'ya gelmiştir.

Evet, yeni değil..

Kürt Siyasi Haraketi şiddet hamleleriyle her geçen gün sistemi biraz daha sıkıştırıyor, 'siyasi talep ve şiddeti iç içe sokarak' siyasi iktidar karşısında bir süredir açık bir hamle üstünlüğü elde etmiş bulunuyor.

Kim ne derse desin, siyasi iktidar, bu çerçevede, savunma konumuna itilmiştir. Bu durumu, kamuoyu nezdinde Erdoğan'ın sert üslubu, keskin çıkışları ve meydan okumalarıyla, idam referanslarıyla dengelemeye çalışmaktadır.

Bunun nedeni sık altını çizdiğimiz üzere, hükümetin Kürt sorunuyla başedememesi (bu konuda etkili ve sonuç alıcı siyaset üretememe), sertleşmesi ve bunlar arasındaki ilişkiden üreyen 'siyasetsizlik hali'dir.

Denebilir ki, 'ama siyasi iktidar Öcalan'la dolaylı olarak görüşmüştür ve açlık grevleri bu şekilde sona ermiştir'.

Doğrudur, ancak bu, zorunlu bir görüşme olmuştur. 'Zorunlu görüşme' ile 'görüşmeyi hedef alan strateji' arasındaki fark, siyasetsizlik ile siyaset arasındaki farkın ta kendisidir. İnsani açıdan alınan olumlu sonuca rağmen 'zorunluluk hali' nin kullanılan araç ve gelinen nokta açısından işaret ettiği, 'şiddet ve dayatma' mantığının 'siyaset ve uzlaşma' mantığına galebe çalmasıdır.

Görmek gerekir ki, bu durum ne hükümet ne de Kürt siyasi hareketi açısından sürdülebilir bir durumdur.

Yapılması gereken eninde sonunda gerçekleşecek olandır: Siyasi iktidarın, hızla siyasete dönüş yaparak, hamle üstünlüğünü ele alması.. Bu hamle üstünlüğü sadece Kürt Siyasi Hareketi karşısında siyasi iktidarın değil, ondan çok daha fazla şiddet karşısında demokrasinin, çözüm ışığının hamle üstünlüğü olacaktır.

Siyaset müzakare demektir.

Müzakere ise, Kürt Siyasi Hareketi'nin Meclis'teki temsilciyle temas kurulması, ataerkil siyasetin terk edilmesi, hükümetin hastane ve otoyol yaparken benimsediği siyasi anlayışı, Kürt sorununa uygulamaktan vazgeçmesiyle başlar.

Açlık grevleri kâbusunun bu şekilde okunmasında, bu kâbustan bu tür dersler çıkarılmasında fayda var..

Dersler demişken, Ruşen Çakır dün önemli bir değerlendirme kaleme aldı, bu konuda..

Altını çizdiği şu husus kulaklara küpe olmalıdır:

'Kürt siyasi hareketinin Türkiye'yi istikrarsızlaştırabilecek yegane (en azından birinci) güç olduğu bir kez daha kanıtlandı..'

Her adım ona göre atılmalıdır..