Eskiden, yani çocukluk ve gençlik zamanlarımda Türk tarihine meraklıydım; bu ilgi, ‘Türk tarihini lâyıkıyla bilirsen, kader icabı dünyaya Türk genleriyle gelmemiş diğer toplulukları merak etmene lüzum kalmaz’ gibi pek ciddiye aldığım bir varsayıma dayanıyordu. Hâliyle dünyaya Türk nâmıyla gelmiş olmanın sorumluluğu, daha o yaşlarda beni etkilemiş, ağırbaşlı, uzaktan bakınca bir şey biliyor veya akıllı gibi görünen biri yapmıştı. Hayır, bu ırkçılık, soy böbürlenmesi filan değildi; bir hakikatin tespitiydi, kaderdi ve yapılacak pek bir şey de yoktu.

Yaşlanmak, bazıları üzerinde marazî tesirler yapıyor; bende de öyle oldu. Hayatın tadını kaçıran ve kafa rahatlığını sarsan o kötü alışkanlığın nasıl başladığını bilmiyorum; galiba o günlerde yine zararlı ve lüzumsuz bir kitap okumuş olmalıyım ki ‘şeyleri kurcalayıp içine bakmak’ gibi hanelerden ırak kötü bir alışkanlığa müptelâ oldum. Türklerin tarihinden sonra, Türk olmayanların tarihiyle de ilgilenmeye başlamam o günlere rast geliyor. Bunun nasıl bir şey olduğunu sıkı perhize (doktor terörü!) mecbur kalanlar çok iyi anlayacaktır: Evet, bir şekilde hayatta kalıyorsun ama renklerin feri soluyor; maçları santra düdüğü çalmadan kaybediyor, daha kötüsü ‘kazansam ne olacak be’ diye umursamıyorsun…

Yeryüzünü başkalarıyla paylaşıyor olduğumuzu öğrenmek işte böyle berbat bir duygu ama daha fenası, başkalarının da zaman zaman bizim kadar iyi olabileceğini anlamak oluyor. Faraza Çinliler’in, bizimkilerden çook çok önce önemli şeyler yapmış ve kendilerine göre enikonu kamu düzeni felan kurduklarını öğrenince karnıma yumruk yemişe dönmüştüm. N’olamazdı, şu halk arasında hâlâ ‘Çançinçon’ diye eziklediğimiz Çinliler’in tarihi nasıl bizden daha eski ve üstelik önemli olabilirdi ki?

Yeri geldi tembih ediyorum, çocuklarınıza lüzumsuz ve zararlı şeyler okutmayınız, mutsuz olurlar. Mukayeseli dünya tarihi meselâ… Gübreyle güçlendirilmiş TNT kalıbından daha tahripkâr bir kafa terörü aracı. Niçin, çünkü size diğer aktörlerle aynı hizada olduğunuzu hatırlatıyor. Bakınız biz Türklerin başkalarından daha üstün olmak gibi bir iddiamız yok ama durup dururken gerilere düştüğümüzü görmek da can acıtıyor. Türk diliyle kaleme alınmış en eski tarihi belge MS 8. asra tarihlenmişken, ondan tam 3 buçuk bin sene önce bazı Mezopotamya kavimlerinin şakır şakır yazı yazıyor olmaları insanın ağırına gidiyor. Yuh yani…

Milli tarihten sonra dünya tarihi hiç çekilmiyor fakat beterin daha beteri de var: İnsanlık, hatta bizzat insanın tarihi. Birader okudukça, bırakın Türklüğü, İngilizliği; bölgenin röntgenini göstermek gibi bir şey. Fevkalade hayal kırıcı ve lüzumsuz bir takım bilgiler. Nedir meselâ? Efendim 60 bin sene önce hepimizin en uzak ve ortak ceddi Batı Afrikalı siyâhi bir Kuntakinte imiş! Yok deve! Efendim bilim öyle diyormuş! Batsın o bilim be, tüküreyim sizin bulgunuza da , teorinize de. Hayır, biz ırkçı değilizdir; afedersiniz zencileri de severiz, bir önyargımız yok; mesela yollarda çakma saat gözlük satıyorlar, durup bakıyoruz ama durup dururken benim ecdadıma siyahi denilmesi de sineye çekecek değiliz herhalde.

Hâsılı efendiler bu kan tahlili şey biyolojik veya genetik bir süreç değil benim anladığım. Biraz yaşla, çokca da okuyup bilmekle bağlantılı, bunama gibi bir şeye benziyor. Şöyle oluyor: Yaş ilerledikçe kan sulanmaya, dejenere olmaya başlıyor. İnsanda afedersiniz bir karşılıklı anlayış hali, bir vicdan yapmalar, lüzümsuz merhamet histerileri filan gibi yan tesirleri ortaya çıkıyor. Adam 18’inde zımba gibi Türk iken 81’inde bakıyorsunuz çamur gibi bir şey haline gelmiş.

Çare? Kolay. Şekil D’de görüldüğü üzere kitaplardan, okumaktan, tefekkürden uzak durup gençlik efsanelerini yüksek sesle tekrarlamak kanın salâbetini artırıyor, vicdan mikroplarına karşı dirençli yapıyor.
Bana gelince; beni geçiniz, kendinizi kurtarınız.

t.alkan@yenihayatgazetesi.com